تفاوت
قدیم ندیما یه نفر کار می کرد٬ ده نفر زندگی می کردن ...
این روزها ده نفر کار می کنن که شاید یه نفر بتونه زندگی کنه ...
...
زندگی مسیر رفت و آمده ... اونی که می ره برده و اونی که می مونه باخته ...
... این بار هم قرعه موندن به نام من افتاد ...
هم درد
یه پنج شنبه شب گرم تابستون بود ...
از ترس نمی تونستم بخوابم ... فکر فردا داشت دیوونه ام می کرد ...
نمی دونم امشب فریبا هم مثل من ترسیده ...
ترس از یه خداحافظی ترسناک همیشگی ...
خدایا بهشون کمک کن ...
خاطرات مشترک
کوچیک تر که بودم وقتی قرار بود تو خونه تنها باشم از قبل کلی خوشحالی می کردم ... همیشه از زیر مهمونی رفتن شونه خالی می کردم که تنها بمونم ... برخلاف دوستام که تا تنها می شدن شیرجه می زدن رو تلفن من به محض تنها شدن ضبط رو روشن می کردم آهنگ های مورد علاقه ام رو میذاشتم و صداش رو تا جایی که امکان داشت بلند می کردم ...
من از شب ها می یام از شهر ظلمت
نشسته رو تنم آوار غربت
هنوز اما به شب عادت نکردم
دارم دنبال روشنی می گردم
منم من قاصد دستای بسته
منم٬یادآور پاهای خسته
مصیبت نامه قلبای زخمی
صدای گریه تو دل دلشکسته
یه گوشه دنج خونه رو انتخاب می کردم و ساکت می شستم و از گوش دان آهنگ لذت می بردم ... همیشه برای مامان اینا سوال بود که من تو تنهایی ام چی کار میکنم که اینقدر واسه اش اصرار می کنم ...
ببین اینجا ببین اینجا اسیرم
بمون پیشم نذار تنها بمیرم
من از آوار تنهایی می ترسم
بذار دستات و تو دستام بگیرم
منم من ناله مرغ شب آویز
منم من بوی غربت بوی پاییز
منم من قصه تلخ شکستن
منم من از هوای گریه لبریز
بعد ها یواش یواش رقصیدن رو هم به برنامه ام اضافه کردم ... واسه خودم دنیایی داشتم ... تا اینکه یه همسایه فضول یه روز به مامانم گفته بود صدای ضبط دخترتون خیلی زیاده ... هر چند که این مساله باعث شد مامان کلا خیالش از بابت من راحت بشه اما خوب باعث شد منم یه کم تو محدودیت بیفتم ...
دلم تنگه برای دل تپیدن
نشستن مرگ تنهایی رو دیدن
دلم تنگه برای عطر و بوسه
برای عشق بیتابی کشیدن
ببین اینجا ببین اینجا اسیرم
بمون پیشم نذار تنها بمیرم
من از آوار تنهایی می ترسم
بذار دستات و تو دستام بگیرم
آهنگ گوش کردن قشنگترین و بهترین تفریحم بوده و هست ... همیشه بهم می گفتن اگه این استعدادی که تو حفظ و خوندن آهنگ داری رو تو درست داشتی تا الان پروفسور شده بودی ... هنوزم که هنوزه این گوش کردن آهنگ جزو لاینفک کارهای روزانه است ...
دیروز طرفهای عصر هدفون رو گذاشتم تو گوشم و آهنگهایی رو که یه دوست برام ریخته بود رو فلش و زیر رو رو می کردم تا یه فایل انتخابی و خوب ازتوشون دربیارم ... آهنگ اونقدر قدیمی بود که تا چند لحظه سعی کردم فکرم رو جمع و جور کنم ...
بعید می دونم بیشتر از شش سال داشتم که این آهنگ شاهرخ رو گوش می دادم ...
بیا آتش بزن خاکسترم کن
یه قصه ام٬ قصه غم٬باورم کن
گل عشقم بیا با دست گرمت
نوازش کن یه شب یا پرپرم کن
نفس تنگه برای موندن ما
بیا باور کنیم پروازمون رو
بیا مثل کبوترهای عاشق
تو ابرا سر بدیم آوازمون رو
از دیروز تا حالا آهنگ روی ریپیده٬ به هر کی می رسم ازش می خوام گوش بده شاید به گوشش آشنا باشه ... از دیروز تا به حال دنبال کسی هستم که بتونم باهاش خاطرات قدیم رو زنده کنم ... من به دنبال خاطرات مشترکم ...
ببین اینجا ببین اینجا اسیرم
بمون پیشم نذار تنها بمیرم
من از آوار تنهایی می ترسم
بذار دستات و تو دستام بگیرم
ندیدی سایه ها از راه رسیدن
گلای باغ خوشبختی رو چیدن
نمی دونی که با دستای خالی
چه سخته بغض این ابرا رو دیدن(شهر ظلمت)
رهی معیری
محمدحسن (بیوک) معیری فرزند محمدحسینخان مؤیدخلوت و نوهٔ دوستعلی خان نظام الدوله در دهم اردبیهشت ۱۲۸۸ خورشیدی در تهران٬ گلشن چشم به جهان گشود. پدرش قبل از تولد رهی درگذشته بود. رهی معیری تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد. آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد. از سال ۱۳۲۲ به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعداً وزارت صنایع) منصوب گردید. پس از بازنشستگی در کتابخانه سلطنتی اشتغال داشت ...
..........
نخستین ملاقات مریم فیروز و رهی معیری در یکی از روزهای اردیبهشت،در یک مهمانی در خانهٔ مصطفی فاتح صورت می‌گیرد. و همین ملاقات است که پایهٔ یکی از شورانگیزترین و عجیب‌ترین حکایت‌های عاشقانه معاصر قرار می‌گیرد. از آن به بعد، شورانگیزترین ترانه‌ها و غزلیات رهی معیری که به گفتهٔ برخی، از بهترین آثار ادبیات کلاسیک معاصر به شمار می‌رود مایه از این عشق می‌گیرد... مریم فیروز را نمیتوان با هیچ‌یک از زنان معاصر سنجید. او را بدون تردید می‌توان یکی از شاخص‌ترین زنان دوران خود به شمار آورد. دختری از یک خانوادهٔ پرنفوذ و ثروتمند ... به هر رو ارتباط عاشقانهٔ مریم و رهی ادامه پیدا می‌کند.... رهی معیری در کنار مریم، هم‌چنان از برکت عشق شورانگیز بالیده می‌شود و به تشویق او با نام‌های مستعار، به نوشتن مطالب انتقادی در روزنامه‌ها می‌پردازد. مریم فیروز منبع ذوق شاعرانهٔ اوست.... از سوی دیگر، مریم فیروز اندک اندک در محافل چپ زنان تهران، شهرتی دست و پا کرده، سرانجام در انتخاب میان شوریدگی دل و سر پرشور، دومی را انتخاب کرده و به رغم عشقی که هرگز فروکش نکرد، پای در راهی گذاشت که جز سختی و دربه‌دری و آوارگی و زندان و شکنجه، از آن ثمری نبرد ...