با تو اما بدون تو

تنهایی امو بعد از این با قلب کی قسمت کنم 

واسه فرامــوش کردنت باید به چی عادت کنم ... 

بابا می گه هر آدمی تو خونواده حکم یه وزنه رو داره، وقتی یکی نباشه تعادل یه هم می خوره ... 

راست می گه هر روز که می گذره تازه نبودت معلوم تر می شه ... 

دلم می سوزه برای خودم ، برای تمام روزهایی که باید به نبودنت عادت کنم، برای تموم لحظه هایی که باید بدون تو تجربه اش کنم ... 

دلم می سوزه برای تو ، برای تمام آرزوهایی که به دلت موند ... 

از چهارشنبه ها متنفرم ، امروز در خونه رو درست تو همون ساعتی که بیست و دو روز پیش باز کرده بودیم ، باز کردم ... چرا من هیچی یادم نمی ره ... چرا دستام سردی دستات رو هنوز حس می کنه ... 

یکی می گه قسمت بوده، یکی می گه خوش یه سعادتش چه شبی، یکی می گه اگه تنهاش نذاشته بودید شاید الان بود، یکی می گه خدا صبرت بده، یکی می گه زمان لازم داری تا فراموش کنی، یکی می گه حالا چی کار می کنی، یکی می گه می خوای دوباره برگردی تو اون خونه ... می دونم خیلی مسخره است اما مثل بچه گی هام که گریه می کردم و طالب چیزی بودم الان فقط می خوام برگردی ...دلم می خواد یه داد بلند بزنم و رها بشم از این کابوس های شبونه ...  

تو که هر وقت شب جایی دعوتت می کردن نمی رفتی و می گفتی من شبها هاله رو تنها نمی ذارم عادت نداره ... تو که میدونستی من تنهایی دووست ندارم غذا بخورم ، تو که می دونستی ... پس چرا تنهام گذاشتی ...