کهنه عشق

دیگه حساب زمان از دستم در رفته ... نمی دونم چند روز و ماه و سال رو گذروندم ... خیلی از خاطره ها رو به دست فراموشی سپردم ... شدم اون مریضی که پیش یه روان درمان هیپنوتیزم می شه٬ تو خواب مغناطیسی تمام گذشته اش رو به تصویر می کشه و بعد از برگشتن به دنیای واقعیت دلش می خواد همه چیز رو فراموش  کنه ... 

شاید دلیل اصلی سفر امشبم به گذشته خوندن این هفت گانه عاشقانه بود ... عاشقانه ای که اگر چه برای من خیلی وقته کهنه شده اما مثل یه عتیقه با ارزشه ... اتفاقات زیادی رو تجربه کردم ... اتفاقات بدی که اشک من مغرور و سنگی رو در آورد ... یا اتفاقات قشنگی که هنوزم با یادآوریش لبخند روی لبم مهمون می شه ... 

درسته که تمام تلاشم رو کردم که خیلی چیزها رو فراموش کنم ... درسته که خودم رو بهتر شناختم ... اما واقعا گاهی خیلی دلتنگ می شم ... 

این تنها آهنگ مناسب این پست و حال و هوای خودم و دردونه بدون سوم شخص غایبش بود ... 

کاش همیشه یادمون بمونه که زمان رو نباید از دست بدیم ... بعضی روزها دیگه تکرار شدنی نیستن ...