غم ... من ... دل

 

   نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم 

                                                         سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم 

   من از دل این غار و تو از قله آن قاف 

                                                         از دل به هم افتیم و به جانانه بگرییم 

   آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان 

                                                         شمعیم که در گوشه کاشـانه بگرییم 

   من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم 

                                                         بازا به هـم ای شاعر افسـانه بگرییم 

   با چشم صدف خیز که بر گردن ایام 

                                                         خــر مهره ببینیم و به دردانــه بگرییم  

   پروانه نبودیم در این مشعله باری 

                                                         شمعی شده در ماتم پروانــه بگرییم 

   بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما 

                                                         با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم 

   بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم 

                                                         ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم ...