برای رفیق نوشت

امروز اینقدر حالم خراب بود که حوصله هیچی رو نداشتم ... بعد از چند روز تقویمی رو که همیشه روزانه هام رو توش یادادشت می کردم برداشتم ... خیلی از روزهاش خالی بود ... وقتی می خواستم چهاردهم تیرماه رو بنویسم بالاش نوشتم: 

شصت و نه روز گذشته و من بعد از این مدت دارم این روزها رو می نویسم ... هر چی رو که یادم بود ... اشک ریختم و یادداشت کردم ...  

چند روز اول رو تو بی خبری مطلق بودم ... چیزهای زیادی از اون روزها یادم نیست جز یه ترس که تبدیل شده بود به کابوس ... الان که فکر می کنم می بینم اون روزها شرایطم بهتر بود ... اون روزها می شد خیلی کارها کرد ... می شد داد زد ... می شد بهانه گرفت ... می شد ... اما الان چی .... 

با نوشتن اون روزها دلم بیشتر گرفت رفتم سراغ این پست که آقای اسحاقی نوشته های بچه ها رو برام جمع کرده بودن٬ شروع کردم به خوندن ... حین خوندن نمی دونم چه جوری صفحه اصلی وبلاگ نرگس برام باز شد ...  

با هر سطرش اشک ریختم ... دلم برای خودم سوخت ... خانواده آقای اسحاقی حداقل فرصت داشتن از عزیزشون خداحافظی کنن اما من چی ...  

. 

. 

تسلیت می گم ...