به یاد شهریار

 

       از زنـــدگـانیــــم گلــه دارد جـــوانـیـم 

                                                        شـــــرمنده جـوانی از این زندگانیـــم 

       دارم هــــوای صحبت یاران رفتــــه را  

                                                      یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم 

       پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق  

                                                      داده نویـــــد زنــــدگی جــــــاودانـیـــم 

       چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر 

                                                      وز دور مــژده جــــــــرس کاروانــیـــــم 

       گوش زمین به ناله من نیست آشنا 

                                                      مـــن طایر شکسته پر آســمـانیـــــم  

       گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند 

                                                     چون می کنند با غم بی همزبانیـــم 

       ای لاله بهار جوانی که شد خزان 

                                                      از داغ مـاتــم تــــو بهـــــار جوانیـــــم  

      گفتی که آتشم بنشانی٬ ولی چه سود 

                                                     برخاستی که بر سر آتش نشانیــــم 

      شمعم گریست زار به بالین که شهریار 

                                                     من نیز چون تو همدم سوز نهانیـــم