راوی دل

دست و پاش می لرزید .... 

اگه خودم یا چشم خودم نمی دیدم باورم نمی شد ... انگار دوباره عاشق شده بود ... زمان حرف زدن کلمات رو گم می کرد ... نفس کم می آورد ... برام عجیب بود ... مثل بچه ها شده بود ... یه لحظه آنچنان تو خودش می رفت که انگار نه چیزی می دید و نه می شنید ...

چند بار عقلم نصیحت کردنش گرفت اما نشد ... دلم تصمیم گرفت از دور فقط نظاره گر باشه ...   

وقتی من می گم نمی خوام تو بمونی 

دل مـــن مــی گه بمون با بی زبــونــی  

من دوســـت دارم ولـی بهــت نمی گـم

دســت ســردم و به دســت تو نمـیــدم  

تــو اگه با من باشــی قــلبت می میـره 

گــرمــی قــلب تو رو دستــام می گــیره   

از ته دل می خندیدن ... برای دیدن هم ثانیه شماری می کردن ... نگاهشون وقتی به هم می افتاد به قدری عمیق بود که من هم توش غرق می شدم ...

زمانی که دستهای ظریفش روی دستهای مردونه اش قرار گرفت ... انگشتهاشون توی هم قفل شد ... شونه هاشون تکیه گاه هم شد ... براشون غمگین شدم  ... کاش زودتر همدیگه رو می دیدن ... کاش مابینشون این همه فاصله نبود ... 

چی می شد اگه تو رو زودتر می دیــدم  

حالا می بینم تو رو ولی خیلی دیـــــــره  

بیـــن مــا یـــه عـــالمـــــــــــــــه راه درازه 

دل مـــــــن بــایــد با ایـن دوری بــســـازه 

مـــن بــهــار و توی قـــصــه ها شنــیــدم 

تــــا حالا صــــد تا خـزون ســـرد و دیـــدم 

تـــــــو هنــــــــــــــوز اول ایــــــن راه درازی 

امــــا مـــن به آخـــر جـــــــاده رســیــــدم